Сiвыя валуны – подых далекай гiсторыi
Родны камень i душу лечыць
Веска Галяшонкi прыпicана Клеччыны. У людным месцы болыш паустагоддзя красуецца камень. Брыгада шабашнiкау аж з Украiны з ciвога валуна габлявала жорны для мясцовага вадзянога млына. Усё лета дзецюкi даводзiлi да ладу валун — атрымауся каменны абаранак. Яшчэ Tpoxi папацець, дадзяубаць дзiрку i пасадзiць цяжкiя жор¬ны на шпень вадзянога млына. Але гаспадар ускiндрычыуся, зганьбавау работу. Майстры, плюнуушы, падалiся на Уздзеншчыну — чакала хлебная вахта.
Нехта з мясцовых пусцiy пагалоску. Мауляу, валун у Галяшонках не просты каменны даубель, а таемнай сiлай напоунены, з людзьмi багатай энергетыкай шчодра дзелiцца. I пайшло-паехала. Iдуць хлопцы у войска — абавязкова сюды. Пасядуць на валун, па чарцы ускiнуць, паспяваюць. Усё будзе добра, хлопцы, служыце. Калi ж вясковая дзяучына замуж наважылася, спяшаецца абавяз¬кова да каменя, гадзшу-другую пасядзiць, памаучыць, слоуцы таемныя пашэпча, пра абраннiка прыгадваючы. Яшчэ б пэуна б свечачку варта запалiць.